Türkiye seyahati öncesi görünürde her şeyin yolunda olduğu, içimde ise fırtınaların koptuğu bir dönem. Hafta sonları Atlas’ı güvenli ellere emanet edip Sercan’la yürüyüşlere çıkıyoruz. İyi değilim! Öfkeliyim, kararsızım, kendimce çok haklıyım, gereksiz gerginim, rahatsızım…Yürüyorum; bütün şehri, baştan aşağı, sağdan sola, enlemesine, boylamasına. Belki saatlerce konuşuyoruz, tamam diyoruz hallettik, hooop üzerinden bir hafta geçiyor bir bakıyoruz…

Sevgili Pino Beni de Götür okuru; Uzun zamandır heyecanla sizlerle paylaşmayı  beklediğim bir haberle karşınızdayım. Kanada’ya taşınma serüvenimizin başından beri beni oldukça rahatsız eden, geride bıraktıklarımı düşündükçe üzen ve ileriye dönük hep bir şeyler yapmam gerektiğini düşündüren ‘tam zamanlı annelik’, ya da anneliğin yarı zamanlısı yoktur Pino diyenleriniz için ‘çalışmayan annelik’ statümün artık sonuna gelmiş…

Kanada’ya gelişimizin ardından dokuz koca ay geçti…Geçmiş daha doğrusu…Eskiden olsa günleri saymaktan, sayacak zaman bulacak bollukta yaşamaktan daha farkında ola ola ve özleye özleye geçerdi bu ay…Bir an önce ayın 7’si gelse de biten ayla birlikte şu göçmenlik serüveninde neleri daha geride bıraktık, nerelerde rahatladık, nerelerde bocaladık bir muhasebesini yapalım ve bir nebze ilerleyebildiysek eğer…