MONTREALLER PİNO

Türkiye seyahati öncesi görünürde her şeyin yolunda olduğu, içimde ise fırtınaların koptuğu bir dönem. Hafta sonları Atlas’ı güvenli ellere emanet edip Sercan’la yürüyüşlere çıkıyoruz. İyi değilim! Öfkeliyim, kararsızım, kendimce çok haklıyım, gereksiz gerginim, rahatsızım…Yürüyorum; bütün şehri, baştan aşağı, sağdan sola, enlemesine, boylamasına. Belki saatlerce konuşuyoruz, tamam diyoruz hallettik, hooop üzerinden bir hafta geçiyor bir bakıyoruz…

Sevgili Pino Beni de Götür okuru; Uzun zamandır heyecanla sizlerle paylaşmayı  beklediğim bir haberle karşınızdayım. Kanada’ya taşınma serüvenimizin başından beri beni oldukça rahatsız eden, geride bıraktıklarımı düşündükçe üzen ve ileriye dönük hep bir şeyler yapmam gerektiğini düşündüren ‘tam zamanlı annelik’, ya da anneliğin yarı zamanlısı yoktur Pino diyenleriniz için ‘çalışmayan annelik’ statümün artık sonuna gelmiş…

Kanada’ya gelişimizin ardından dokuz koca ay geçti…Geçmiş daha doğrusu…Eskiden olsa günleri saymaktan, sayacak zaman bulacak bollukta yaşamaktan daha farkında ola ola ve özleye özleye geçerdi bu ay…Bir an önce ayın 7’si gelse de biten ayla birlikte şu göçmenlik serüveninde neleri daha geride bıraktık, nerelerde rahatladık, nerelerde bocaladık bir muhasebesini yapalım ve bir nebze ilerleyebildiysek eğer…

Başlığa bakınca Montreal’e gelmek bilmeyen yaz mevsimi hakkında bir şeyler anlatacağım düşünülebilir ama aslında bir önceki yazının devamını getirip, konuyu da her günümüzün açılış ve kapanışına damgasını vuran hava durumuna bağlayacağım. Araya da sonbahar temalı fotoğraflar ekleyeceğim; çünkü şehir daha yazsal görsellere elverişli değil şu anda 🙂 Son iki yazım arasındaki bir günlük süreyi gözardı…

Atlas’ın deyimi ile ‘ba baaay’ Montreal’de geçen 6. Ay! Aynen, altıncı ay geride kaldı. Daha önce hiç yurtdışında yaşama deneyimim olmamıştı. Montreal ile o da oldu. Olması için güzel seçimmiş, hoş biz değil seçimi şirket yaptı ama, altıncı aydan bildireyim, seviyoruz Montreal’i… Memnun muyum? Hem de çok! Burayı evim gibi hissediyor muyum? Altıncı ayın sonunda…

İstanbul’a ilk taşındığım yıllardı, Ankara’da yaşayan babama haber vermeden, sabahın O’nun en uyuyor olma ihtimali olan saatinde eve varacak şekilde uçağa atlar ve işbirlikçim annemin kapıyı sessizce açması üzerine eve sızıp, babamı öpe sarıla uyandırır, O’na sürpriz yapardım. O zamanlar daha 50’li yaşlarının ortasındaydı, İstanbul’da çalışmaya gittim diye O bana hafif kırgın, ben O’na hafif…

Montreal’in güneş altında kavrulduğu bir yaz gününden selamlar herkese… İstanbul’da Survivor E-5 etabı gerçekleşmiş; yağmur altında kalmışsınız, bir gün öncesinde Ankara’yı sel götürmüş… Ne üzüldüm anlatamam? Anlatsam mı yoksa? Biz buraya geldiğimizden beri sizin de Türkiye’de ağız tadıyla bir yaz yaşayamamış olmanızdan mı bahsedeyim, yoksa ‘Pino’cuğum senin için geldik, bak senin için çektik bu fotoğrafları’…

Sercan’a kısacık bir yazı yazacağıma söz verdim çünkü eve aylar sonra televizyon geldi ve bu akşam House of Cards izleyip Underwood’dan nefret etmeye devam edeceğiz. Dizinin başında adama beslediğim nefretin dozu daha yüksekti ama sanırım zamanla alıştım. Son bölümde ‘sıra Yates’e mi geldi, haddi canım’ dedikten sonra, Yates’ten haberlerin gazeteci sevgilisine nasıl uçacağını, oradan çıkabilecek…

Montreal’de dördüncü ayımızı geride bıraktık. İkinci, üçüncü ayda geri dönüp ilk günleri, ilk haftaları düşündüğümde içimde bariz bir hüzün ve acıma hissi oluyordu. Bu ayın sonunda ise ne hüzün ne acıma hissi var, mutluyum günlük. Bir tek annemle babamı İstanbul’a uğurladığım gece burnumun direğine bir sızı yerleşti, o kadar! Dört ayı geride bıraktık ve burada…

Aylar önce söz verdiğim üzere Türkiye’den taşınırken neler yaptık, nelere dikkat ettik konulu yazımı kaleme almaya başlıyorum. Henüz tanışmıyorsak buradan tanışalım. Yeni yazım vatana, millete ve taşınacak sevgili ailelere hayırlı uğurlu olsun. Bu yazıyı aylardır beni sabırla bekleyen sevgili Esra’ya ve bir süredir birbirimize manen destek vermeye başladığımız sevgili Göçmen Anneler grubumuzun üyelerine ithaf ediyorum:) Taşınma…