PİNOLOJİ

Bugün iki aileme bu ikilinin, bir de uzerine nispeten düşük beklenti yüklenen baba insanının Türkiye semalarına 2018 yazında geç intikal edeceklerinden; geldiklerinde yapmak istediklerinden, yapmak istemediklerinden, kendi hayallerinden, değişen planlarından, zorunluluklarından, amaçladıklarından, peşine düştükleri keyiflerden ve özlemlerinden bahsettim… Haklarını yemeyeyim, anlayışlılardı ama kolay kolay “öyle işte” deyip geçebilen bir insan olmadığı için özlemle kabaran kalplerinin…

İstanbul aşığı ve çocuklarının üzerine çok düşen, hele kız evladı söz konusu olduğunda aşırı korumacı olabilen, geleneklerine bağlı bir babanın evladı olarak büyüdüm. Daha modern bir dünya görüşüne sahip Çerkes akrabalarının aksine, çocuk yaşta babasını kaybettikten sonra 30 yaşındaki annesi ile beş kız kardeşine hem ağabeylik hem babalık yapmış, Elazığ Maden’in çevresel koşulları ile Çerkesliğini…

Ne blogda yazabiliyorum, ne Instagram’da bir sey paylasabiliyorum, cünkü güzel güzel işlerle uğraşıyorum… Tam zamanli anneligimin sonuna yaklasiyorum, hatta belki “göcmen anneler”deki gönüllü mesai ile onu çoktan geride biraktim, bilmiyorum. Bir işin gönüllü olmasi, baska bir deyişle o işten gelir elde edilmemesi insanin “bir şeye yaramadigi” ya da “emeginin degeri olmadigi” anlamina gelmiyormus. Zaman zaman…

Gerçekten bir  bar taburesi üzerinde,  tam da senin bu kıtaya geldiğin yaştayım ve sana bu mektubu yazıyorum. Şimdi dünyanın bir ucunda, tek başıma oluşumu en çok sen anlıyorsun, en çok sen onaylıyorsun biliyorum. Garip bir şekilde hatta; buradasın hissediyorum. Aileden gelen garip bir yanımız bu, biz hiç ama hiç büyümüyoruz. Garip ama gerçek; 3 yaşındaki…

Anneannemin ölüm yıldönümü geldi, İlk gözağrımız Aliş’in birinci doğumgününden bir önceki günün yıldönümü… Cinnah’taki Amerikan Kültür’den çıkıyorum, Üniversite birinci sınıfım… Babam beni alıp hemen yakındaki evimize götürüyor, annem yine Hacettepe’nin acilinde, anneanneme bir şey olmuş. Babaaannem evde, dua ediyor. Babam acilden eve dönülür düşüncesiyle yanımda olsa gerek, bir şeyler ters gidiyor, beni de alıp acile…

13 Temmuz 2013 Kendim bildim bileli bana en çok söylenen söz ‘baban seni çok seviyor’… En çok anlatılan hikayeler hep ‘baban sana çok düşkün’ ile ya başlıyor ya bitiyor… Uzun süredir beni görmeyen bir eş dostla her karşılaştığımda sohbet arasında mutlaka ‘baban geçen gün yine senden bahsediyordu’ deniyor… Ağabeyimin ve benim arkadaşlarım arasında babam ‘bir…

Bugün 35 yaşına girdim… Eskilerin tabiriyle yolu yarıladım. Kendimi de halen içlerinde saydığım yenilerin tabiriyle ise ’ne münasebet, neyi yarılamışım?’. Gerçekten, küçük bir çocukken benden yaşça çok büyük ve yaşlı bulduğum ’35 yaşındaki teyzelerin’ yaşına geldim ve çocukken onlara büyük ayıp ettiğimi ancak anlayabildim. Çoğunluğu erkeklerden oluşan kuzenlerimin içinde biri ablam, kardeşim diğeri anne yarım…

Nasıl zayıfladığım hakkında bir yazı yazmak için bilgisayarın başına oturdum ancak aklımdan o kadar çok şey geçiyor ki, yazının sonu nereden çıkacak kestiremiyorum. Montreal’deki sekizinci haftamızın içerisindeyiz ve bu yazıyı yazdığım sabah İstanbul’dan taşındığımız güne göre 6.2 kilo daha zayıfım. İlk dört haftada ise beş kilo verdim. Aslında bu zayıflamanın tam zamanlı annelik ya da…

Dört sene önce yine bir Mart ayıydı, ilk kez adliyeye gittim ve hayatımdaki farklı bir iyi’nin başlamasına izin verdim. Sonrasındaki günler aylar boyunca o farklı bir iyinin izini sürüp, yeni hikayemin peşinden gittim. Bir sonraki Mart ayıydı, yedi senedir çalıştığım işten ayrılıp, yepyeni bir sektörde sıfırdan başladım. O işin başlattığı ‘yeni’ ‘değişik’ ‘hayırlı’ ‘farklı iyi’…