Anneanneyi evine yolculadık…Atlas’ın mübarek üç ayları geride kaldı ve anneanne için Ramazan’da Ankara’da olma vakti geldi. Kafasızlığımızın kurbanı olduk, aylar önce bugün gitmesine razı gelmeyecektik, pişmanız. Üstelik şimdiden özledik. Öyle bir üç ay yaşadık ki birlikte; annesinden destek almadan bebeğini büyütebilen arkadaşlarımıza hayran kaldık, anneanne yanımızda olmasa ne yapardık diye her “kendimiz bakmaya niyetlendiğimiz gün…
Kapida mutlulukla karsilamali, sarilmali, kucaklasmali, dogdugun gunu bininci kez dinledigin ama anlatanin hala gozlerinin parladigi, arayanlara orada oldugunun mujdesinin verildigi, aynı koltukta her bayram aynı pozun cekildiği, iyi’kilerle ugurlamali, camdan arabaya binene kadar yolculamali, arabadan gozden kaybolana kadar el sallamali bayramlari… İYİ BAYRAMLAR! Sevdiklerimizin yanimizdan eksik olmadigi nice bayramlar! #ailecandir
Her sey HR’dan gelen “28 Ekim yarim gun tatil” maili ile basladi. Atlas’i bakiciya “cakalim”, basbasa felekten bir gun calalim deyip spa’lar, filmler, restoranlar araştırdık. Yetmedi, arttırdık. Gunubirlik Izmir’e gidip Efes’i gorelim, yok yok Kapadokya’ya gidip balona binelim, aaa nası dusunemedik yaaa, asil Atina’ya gidip Akropolis’i gezelime kadar sacmaladık. Açtık, Atlas’sız bir gün fikri gözümüzü…
Midenizde kelebeklere kanat cirptiran bir adama duydugunuz askin; hic tanimadiginiz ve gormediginiz bir cocugun ansizin burun direginizi sizlatan, sizi yerli yersiz aglatan ve onu dusundukce kalbinizi o adama duyulan asktan farkli ve yerinden cikacakmis gibi attiran bir duyguya donusmesiymis annelik. Bir anda dunyadaki butun cocuklarin ne kadar guzel ve masum olduklarina aydiginiz, dunyanin neden korkulasi…
