Bazılarının yüreğe iyi gelen bir yanı vardı, armağan gibiydiler…
Yazıyı 5 Nisan’da yazmıştım, yayınlamak bugüne kısmet oldu… Yazabildiğim ve daha Atlas doğmadan O’na günlük tutmak için dünyanın dört köşesinden beş – on farklı defter ile kalemi hazır ettiğim halde, hatta o doğmadan adına kitap yazdığım halde, ben o annelerden olamadım ve oğluma bir günlük tutamadım. Yine de Atlas’ın birinci yaşına günler kala, bende bıraktıkları…
Anneanneyi evine yolculadık…Atlas’ın mübarek üç ayları geride kaldı ve anneanne için Ramazan’da Ankara’da olma vakti geldi. Kafasızlığımızın kurbanı olduk, aylar önce bugün gitmesine razı gelmeyecektik, pişmanız. Üstelik şimdiden özledik. Öyle bir üç ay yaşadık ki birlikte; annesinden destek almadan bebeğini büyütebilen arkadaşlarımıza hayran kaldık, anneanne yanımızda olmasa ne yapardık diye her “kendimiz bakmaya niyetlendiğimiz gün…
Midenizde kelebeklere kanat cirptiran bir adama duydugunuz askin; hic tanimadiginiz ve gormediginiz bir cocugun ansizin burun direginizi sizlatan, sizi yerli yersiz aglatan ve onu dusundukce kalbinizi o adama duyulan asktan farkli ve yerinden cikacakmis gibi attiran bir duyguya donusmesiymis annelik. Bir anda dunyadaki butun cocuklarin ne kadar guzel ve masum olduklarina aydiginiz, dunyanin neden korkulasi…
