ATTİKO’NUN ANNESİ

Atlas’ın doğumunun üzerinden iki ya da üç ay kadar geçmişti, İstanbul’un o zamanlar bu günlerde çok özleyeceğimizi bilmediğimiz baharında hava almaya Feneryolu’ndaki Orduevi’ne gitmiştik. Atlas pusetine oturmak istemiyor, memede uyuya kalıyor, pusete koyduğumuz anda yeniden uyanıp kucak istiyor ve biz her yeni virajı almamız birkaç ay sürdüğünden tüm bunlara isyan ediyor, henüz ayamamış olmaktan panik…

‘Hangimiz daha desteksiziz?’ diye yazayım da kurtulayım dedim… Konumuz göçmenlikte desteksiz yaşam! Hazırsak, başlayayım… Geçenlerde artık beni ilk kez okumuyorsanız biliyor olduğunuzu varsaydığım Facebook’taki Göçmen Anneler grubunda ‘evlilik değil, çocuk değil ama göçmenlik aşkı öldürüyor olabilir mi?’ diye sordum ve bir dert faslı gibi bu konu üzerine oldukça konuştuk. Sorumu yanlış anlayıp ‘eşinizi karşınıza alıp…

Atlas’a 29 haftalık hamileyken ‘yine olsa yine yaparım’ dediğim bir baby shower yaptım. Neden yine olsa yine yaparım diyorum; çünkü bazen baby shower ya da doğum nedeniyle annelerin kendilerinden geçip yaptıkları partileri abartı buluyorum. Şimdi bunu okuyan biri, Atlas’ın ilk doğum gününün de çok abartı olduğunu düşünebilir ama kendi içimde kendimle dalga geçemeyeceğim kadar durulmuş…

Atlas’la bir yolculuğun daha sonuna geldik… Öncekilerden daha beklenmedik bir anda, ansızın bitti bu yolculuğumuz, bana da sürpriz oldu. Doğduğundan beri anne – evlat yolculuğumuzda bir çok son gördük ama bu bitiş bana koydu. İçimden bir parça, o paylaşıma yakıştırdığım tüm masumiyet ile birlikte koptu ve mazi oldu. Minik bir bebekken, Atlas’ı kucağımdan indirmediğim, indiremediğim…

Anne olmak ne zormuş… Bahsettiğim ‘anne olunca anlarsın’ kıvamında bir zorluk değil… O kısım tamam, anladım, kabullendim. Annemin ağabeyimi 30 yaşındayken hala geceleri eve dönsün diye sabaha kadar beklemesine de hak verdim. Hatta bir dönem Atlas’a ehliyet aldırmayalım gibi düşüncelerim de oldu ve ‘anne olunca anlarsın’ ile imtihanımı bir yana bıraktım, da… Bu devirde; bunca…

Anneler günü için yeni bir yazı yazmak yerine, daha iyisini yazacak yoğun duygular içinde yeniden olana kadar ilk anneler gününde yazdığım ve hala severek okuduğum bir yazı ile gününüzü, günümü kutlamak istemiştim. Ancak, çok yakın bir arkadaşımın düğünü nedeniyle bulunduğumuz Washington D.C’de az önce başıma gelen bir olay yazının başına aşağıdaki paragrafı eklememe sebep oldu….

Tam zamanlı anneliğimin sona ermesine 10.5 ay kaldı. 13 yıl boyunca durmadan çalıştıktan sonra, son 1.5 aydır üstlendiğim ve hiç alışık olmadığım yeni görevi az sabırla bir süre daha icra edebilirsem, expat eşi gibi daha boş gezenin boş kalfası ve bu sefer cidden ‘canın ne istiyorsa onu yapmaya’ daha meğilli titremi edineceğim. Mesleğiniz? Expat eşliği….

Büyürken çok sık dinlediğim hikayelerden biri ben dünyaya geleceğim zaman ağabeyimi kreşe verecekler diye babaannemin bavulunu toparlayıp ‘o zaman ben de gidiyorum bu evden’ diye bizimkilere rest çekmesiyle ilgiliydi. Geniş bir ailede büyüdüm ben. Evde annem, babam ve ağabeyimle birlikte bir süreliğine halam ve hala çok içerlediğim bir zaman ve hızla hayatını kaybedene kadar babaannem…