Dört yılda ‘farklı bir iyi’ adına her ne varsa her Mart ayında geldi beni itinayla buldu.

Dört sene önce yine bir Mart ayıydı, ilk kez adliyeye gittim ve hayatımdaki farklı bir iyi’nin başlamasına izin verdim.

Sonrasındaki günler aylar boyunca o farklı bir iyinin izini sürüp, yeni hikayemin peşinden gittim.

Bir sonraki Mart ayıydı, yedi senedir çalıştığım işten ayrılıp, yepyeni bir sektörde sıfırdan başladım.

O işin başlattığı ‘yeni’ ‘değişik’ ‘hayırlı’ ‘farklı iyi’ düzende hayat arkadaşımı tanıdım.

Bir sonraki Mart ayıydı henüz altı aydır tanıyor ve üç aydır nişanlı olduğum Sercan ile evlendim.

Babamın O’nu yeni erkek arkadaşımla tanıştıracağımı ve evlenmeyi düşündüğümüzü söylediğim telefon görüşmesinde ‘evladım, yani uzun zamandır tanışıyorsunuz ve iki aydır evlenmeye mi karar verdiniz? Yoksa zaten altı üstü iki aydır tanışıyorsunuz ve bir de evlenmeye mi karar verdiniz?’ deyişini dün gibi hatırlıyorum.

Açıklaması güç, ancak yaşanıp görüldükçe hak verilebilecek bir durumdu.

Çok sevdiğim bir tanıdığım o dönem ‘siz kervanı yolda düzeceksiniz pınar, bırak hayırlısı olsun’ demişti ve bu fikir bana hiç de fena gelmemişti.

Aşıktım, çok seviyordum, her gün şükrediyordum.

Evlendikten üç ay sonra benim doğum günüm için dünyaları verseler değişmeyeceğim, Bozcaada’daydık.

O doğum günümün sabahında Atlas’ın aramıza katılacağı haberini aldık. Şaşkın, müteşekkir ve baş başaydık.

Bir sonraki Mart ayıydı, Sercan’la birinci evlilik yıldönümümüze iki gün kala, yollarını hasretle beklediğimiz oğlumuz Atlas dünyaya geldi.

Bizim birbirimize ilk evlilik yıldönümü hediyemiz ana babalık oldu ve çok şükür evladımız sağlıkla doğdu.

Birbirimizi tanımamızın henüz 18. ayında dünyanın en büyük sorumluluklarından biri omuzlarımızdaydı ve ama olsun, biriyle ana babalık serüvenine atılacaksanız eğer zaten ’iyi ki Sercan’dı.

Bir sonraki Mart ayıydı, yolda düzmeye alıştığımız kervanı Montreal’e taşıdık.

İstanbul’daki evimizi kapattık ve 11 saatlik uçuş mesafesindeki uzak bir diyara yol aldık.

Dört yılda ‘farklı bir iyi’ adına her ne varsa her Mart ayında geldi beni itinayla buldu.

Tüm o Mart aylarındaki ‘çok şükür’ ve ‘iyi ki’lerin en başında ise 24 Mart vardı.

24 Mart’ta tarih günlerden Sercan’dı.

Dört yıl önceki ilk mart ayında tanıdık ve bildik kim varsa herkesten başıma o gün gelen ve çoğunluğun kötü benimse farklı bir iyi olarak atfettiğimi haketmediğimi ve hakettiğim mutluluğu elbet bulacağımı duydum. Olacaklara ben bile inanamayacak ve ne kadar hızla ve ne denli güzel oldukları karşısında şaşıracaktım.

Dört yıl sonra bugün Montreal’deki evimizde o tanıdık, bildik herkesin bahsettiği mutluluğun içinden yazıyorum sizlere.

Bugün Sercan’ın doğum günü, 38 yıl önce bugün benim ömürlük sevgilim dünyaya geldi.

Benim hayat arkadaşım, evladımın babası, hayatımdaki istisnasız herkesin adını ‘iyi ki’lerle andığı güzel yürekli.

Hayatıma girdiği ilk Ankara seyahatinden birlikte çıktığımız ömürlük yolculuğa ve bu yolculuğu taşıdığımız yeni diyardaki yuvamıza kadar; her an her saniye en başından beri hissettiğim huzur ve mutlulukla, olanların güzelliği ve evet hızı karşısında da şaşkınlıkla bugün de müteşekkirim hayatımıza.

Nüfus kayıtlarımızdaki vukuatların aksine huzuru bol, mutluluğu bol, sevgisi saygısı bol, iyi günde kötü günde paylaşımı bol, nice sağlıklı yaşlara.

İyi ki doğdun, iyi ki geldin sevgilim…

Hala ilk günkü heyecanla…

Seviyorum seni!

P.S. Yok nazardan korkmuyorum, önce duanın sonra da rüyanın gücüne ise çok inanıyorum!